Pozwolił ptakom śpiewać. Opowieści o świętych

 Na scenie zjawił się ponownie zapowiadacz i donośnym głosem oznajmił:

 – A teraz nasz stały punkt dla amatorów! Kto chce wypróbować swoje akrobatyczne talenty, może się przespacerować śladem Gracji Ciambolini. Na śmiałka, który tego dokona, czeka nagroda. Oto ona!  – Podniósł w górę pękatą butelkę z winem i ciągnął dalej:  – Kto po nią sięgnie? Kto w Castelnuovo jest zręczny i odważny? Czekamy!Tłum zaszumiał. Ludzie podnosili głowy, patrzeli na drżącą jeszcze po popisie linę i wzruszali ramionami. Kto by się tam odważył! Zapowiadacz śmiał się w duchu z ich zakłopotanych min. Wiedział, że nikt się nie zgłosi. Przecież tę butelkę z winem wozi już ze sobą kilka lat i na razie nie znalazł się śmiałek, który by się na nią złakomił. – No, kto przejdzie po linie?  – powtórzył, wodząc wzrokiem po ludziach. – Ja! Ja przejdę!  – zapiszczał nagle jakiś chłopięcy głos.Wszyscy spojrzeli w kierunku, skąd głos dochodził, ale w tłumie niewiele można było zobaczyć. Dopiero gdy właściciel tego piskliwego głosu wdrapał się na scenę, dostrzegli go wszyscy. Mógł mieć dziesięć lat, w ręku trzymał długi kij. Stanąwszy przed zapowiadaczem, powtórzył jeszcze raz: – Ja przejdę!W tłumie rozległy się śmiechy. Zapowiadacz był rozbawiony. – Ktoś ty?  – spytał. – Janek Bosko z Becchi  – odpowiedział mały. fragment rozdziałuPozwolił ptakom śpiewać.Opowieść o św. Janie Bosko