Wybrane inwentarze bernardyńskich kościołów i klasztorów repatriowanych z XVIII i XIX wieku

 Wiele z opublikowanych w XIX i na początku XX wieku materiałów archiwalnych nie przetrwało w oryginale kolejnych wojen i powstań, pozostając do badań jedynie w formie edycji drukowanej. Tym ważniejsze może się wydawać (także i dzisiaj) przygotowywanie edycji źródłowych. Jednakże badając ziemie wschodnie dawnych województw Rzeczypospolitej napotykamy często na sytuację odwrotną, zachowany materiał źródłowy (nieraz pokaźny) jest jedynym świadectwem, pozostałością po dziełach, obiektach, ludziach, do których się odnosi. Taka sytuacja szczególnie często dotyczy kościołów i klasztorów znajdujących się na terenach dawnych województw: ruskiego, bełskiego, wołyńskiego czy podolskiego. Po kasatach klasztorów na terenach odłączonych od Polski po roku 1945 repatriowani zakonnicy zabierali ze swych klasztorów najcenniejsze dla nich przedmioty: cudowne wizerunki, sprzęty i szaty liturgiczne, obrazy, rzeźby, czasem elementy ołtarzy, ale także archiwalia, czyli całą mikrohistorię swojej placówki i zakonu. Oddawana do rąk czytelników książka o. Aleksandra Krzysztofa Sitnika OFM jest właśnie zbiorem takich okruchów historii, które trafiły do zasobu Archiwum Prowincji oo. Bernardynów w Krakowie, a są tym cenniejsze, że w owym archiwum zachowały się źródła tylko z terenów dawnego zaboru austriackiego, dotyczące dziewięciu klasztorów bernardyńskich opisanych w publikacji: Lwów, Brzeżany, Fraga, Gwoździec, Krystynopol, Leszniów, Sambor, Sokal i Zbaraż.