(S)łowna kotka

Taki albo podobny obraz powracającej z udanego polowania kotki był łatwo rozpoznawalnym drukarskim sygnetem weneckiej rodziny Sessa. Na przestrzeni całego XVI stulecia jej przedstawiciele drukowali bardzo wiele, ale uwagę szczególną zwracali ku dziełom i dziełkom wspierającym naukę języków i praktykę pięknego pisania. Na tych kartach spotkamy też inne stworzenia: delfina, Feniksa, węża – wszystkie czuwające nad powodzeniem drukarskich i edytorskich poczynań oficyn Wenecji. W tamtym wyjątkowym czasie nowa technologia i nowe myślenie o przekazywaniu i utrwalaniu tekstu: poetyckiego, dewocyjnego upowszechniającego wiedzę przydatną na co dzień, szczęśliwie sprzęgły się ze sobą.

Prezentowany cykl artykułów ukazuje profesjonalistów, którzy zdołali wypracować nowatorską tożsamość książki i nadać jej wyraziste oblicze. Pokazuje ówczesnych czytelników, a może przede wszystkim czytelniczki. Szkicuje portrety książek, które były powszednim czytelniczym chlebem
tamtych czasów. Pokazuje też strategie i techniki, z jakich korzystali włoscy typografowie i edytorzy w XVI stuleciu, sztuczki, do jakich się uciekali, kompetencje, jakie rozwijali. Umieli oni odpowiadać na potrzeby rynku, ale też kształtować gusty. Wspierali te elity, które czytały tylko w języku volgare, a równocześnie, po raz pierwszy w historii, sprawili, że druki stały się powszechnie dostępne. Nawet gdy były tanie, to nieodmiennie wydane z dbałością o zrozumiałość kryteriów edytorskich wyborów, poprawność tekstu, urodę drzeworytniczych ilustracji i dekoracji, przejrzystość każdej zadrukowanej stronicy. Rezultaty tamtych filologicznych, edytorskich i typograficznych wysiłków do dzisiaj inspirują prace badawcze i budzą podziw.