Abu Al-Atahiya poeta, błazen asceta

 Książka ta jest zwieńczeniem zainteresowań autora jedną z najbardziej wyrazisty indywidualności literackich arabskiego średniowiecza, jaką był Abū al-Atāhiya (748-828). Poeta ów zaliczany jest do pokolenia tzw. modernistów (al-mudaūn) końca ósmego i początku dziewiątego stulecia, którzy postanowili na dobre zerwać z beduińskim etosem i stylem. Obok takich szermierzy rymów jak Abū Nuwās (756-814) czy Abbās Ibn al-Ahnaf (750-809) stał się on ikoną czasów Hārūna ar-Rašīda (763-809), najsławniejszego z abbasydzkich kalifów.

Rzeczywistą sławę przyniosły Abū al-Atāhiyi wiersze, które stworzył dopiero w wieku dojrzałym, kiedy to z  lekkoducha i  hulaki przeistoczył się w poetę-filozofa, ascetycznego moralistę sypiącego sentencjami, rozmyślającego nad marnością doczesnej ludzkiej egzystencji, wzywającego do refleksji nad przemijaniem. Zdecydowana większość jego zachowanych utworów to właśnie poezja refl eksyjno-filozoficzna (tzw. zuhdiyyāt).