Podmuch czasu

Stefan Gajda – urodzony w 1939 r. w Krakowie. Ukończył
wydział Budowy Maszyn Górniczo-Hutniczych na Akademii
Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Dyplom nostryfikował na
Uniwersytecie w Leoben w Austrii. Od 1971 r. mieszka w Wiedniu.
Pracował w rozmaitych firmach i wiele podróżował po
Europie. W 2006 r. ukończył Podyplomowe Studium Literacko-
-Artystyczne UJ. Debiutował w roczniku „Wierchy” opowiadaniem
Człowiek z lodu – Ö tzi. Opublikował tom opowiadań
Mgła (Seria Studium Literacko-Artystycznego UJ, 2010) oraz
powieść Inkunabuł (2014). Obydwa utwory ukazały się w Księgarni
Akademickiej, także w wersji niemieckiej: Im Nebel (2015)
oraz Bestseller (2017).

Znam twórczość Stefana Gajdy, inżyniera z wykształcenia i żeglarza z zamiłowania,
od momentu, kiedy stawiał swe pierwsze – całkiem ciekawe –
literackie kroki. Ale ta książka naprawdę mnie zaskoczyła. Mamy tu bowiem
do czynienia już nie z próbami obdarowanego bogatą wyobraźnią późnego
debiutanta, opanowującego tajniki literackiego warsztatu i subtelności polskiego
języka, którego przez lata rzadko używał. To dojrzała, interesująca,
świetna proza, oparta na ciekawej konstrukcji fabularnej, zmysłowej narracji
i żywych dialogach. Nowa książka Gajdy to opowieść o życiu i śmierci,
pragnieniu miłości i ucieczce od niej, świecie absurdalnych wojen i zła, jakie
wyrządza nam świat i my światu. Książka zanurzona w dzisiejszej rzeczywistości
i jednocześnie ponadczasowa. Przedstawia historię życia wojennego
reportera, jego przyjaciół i ukochanej na tle zawieruchy bałkańskiej, wojny
w Syrii, historii uchodźców. Zaczyna się od sceny szpitalnej i utraty pamięci
przez głównego bohatera, by potem rozwijać przed czytelnikiem interesujące
pasmo zdarzeń, pełne suspensów i niespodzianek, które kulminują w ostatniej
scenie, stawiającej przed odbiorcą intrygujące pytanie: które życie było snem?
Podmuch czasu to przede wszystkim historia o przemijaniu.
Gabriela Matuszek-Stec