Polski rok 1919 w podręcznikach do nauczania historii i literaturze dokumentu osobistego

Hucznie obchodzony w 2018 roku jubileusz stulecia odzyskania niepodległości przez Polskę był doskonałą okazją do przypomnienia tych ludzi oraz oceny procesów i przemian mających wpływ na to jedno z najważniejszych wydarzeń w historii narodu i państwa polskiego. Po 1918 roku historia Polski i Polaków choć zwolniła tempo, to jednak nieznacznie, o czym przekonuje nagromadzenie ważnych wydarzeń w pierwszym pełnym roku niepodległości – 1919. Większość z nich, w tym działalność rządu Ignacego Jana Paderewskiego, wybory do Sejmu Ustawodawczego, powstanie wielkopolskie czy pierwsza z trzech śląskich insurekcji – stanowią nie tylko przedmiot badan historyków, ale także „żelazne punkty” współczesnej szkolnej edukacji historycznej, o czym przekonują choćby zapisy z trzech ostatnich obowiązujących w Polsce podstaw programowych kształcenia ogólnego. Podstawa programowa jest jednak dokumentem, z którego korzystają nauczyciele oraz autorzy szkolnych podręczników. Znacznie rzadziej, by nie powiedzieć, że wręcz incydentalnie, zaglądają do niej uczniowie. Trudno mieć jednak o to do nich pretensje, gdyż dla nich na bazie podstawy programowej przygotowywane są podręczniki szkolne do nauczania historii, które od lat stanowią przedmiot pogłębionych badań dydaktyków historii z Uniwersytetu Opolskiego. I nie inaczej jest w prezentowanym tomie, który stanowi kontynuację analizy zaprezentowanej w książce Polski rok 1918 w podręcznikach do nauczania historii i literaturze dokumentu osobistego (Opole 2018). Tym razem, o czym już powyżej wspomniano, tematem jest Polski rok 1919.