Stara Wieś. U zarania osady oraz parafii pw. podwyższenia Krzyża Świętego (in loco)

 Niewiele spośród współczesnych parafii, legitymujących się średniowiecznym rodowodem, może poszczycić się dobrze zachowaną i utrzymaną materialną spuścizną
minionych pokoleń. Wiekowy drewniany kościół, jego dawne wyposażenie, a także archiwum parafialne to już coraz rzadziej spotykane przykłady materialnego dziedzictwa dawnych przodków w środowisku wiejskim. Poprzednie stulecia, nabrzmiałe burzliwymi wydarzeniami, okazały się dla wielu świątyń próbą nie do przetrzymania. Liczne wojny, grabieże oraz towarzyszące im pożogi stopniowo  zatracały wszystko, co wzniesione bądź uczynione zostało ludzką ręką. Nie można pominąć milczeniem także upływającego czasu, który od zawsze przyczyniał się do samoistnego rozkładu materii w otaczającym nas świecie. Do tego doliczyć należy również celowe działania ludzi, którzy w wielu przypadkach okazali się Herostratesami swoich czasów – cui prodest scelus, is fecit. Przy udziale takich czynników w sposób nieodwracalny zniknęły z pola naszego widzenia niezliczone  ślady minionych wieków. Niestety. Jedną z nielicznych parafii, położonych w granicach dzisiejszej diecezji bielsko-żywieckiej, która może poszczycić się nie tylko starodawnym rodowodem, ale także i bogatą materialną spuścizną  odziedziczoną po przodkach, jest Stara Wieś – niewielka wioska usytuowana na Pogórzu Wilamowickim, w gminie i w dekanacie  Wilamowice, w powiecie bialskim. Osada położona jest ok. 12 km na południowy-wschód od Bielska-Białej.