Między mitem a kiczem. O prozie Brunona Schulza

 Świat, który schodzi do głębin, do praźródeł bytu i czerpie stamtąd wzory, wytwarzając jedynie tandetę i lichość - oto zagadka i pytanie, na które odpowiedź stanowiłaby - według mnie - klucz interpretacyjny. Pytanie o ten świat jest również pytaniem, czy mit jest w ogóle w nim obecny, czy nie mamy tu do czynienia ze swego rodzaju kuglarstwem, wodzeniem za nos czytelnika, by sprawdzić, czy istotnie ulegnie złudzeniu, że dokopał się przedustawnej tajemnicy, na trop której nie był w stanie wcześniej wpaść. Źródło może okazać się fałszywe, zwierciadło może nas mamić i pokazywać to, co chcemy widzieć, a nie prawdziwą twarz świata. W istocie wydaje się, że Schulz broni się przed zdjęciem światu maski i pokazaniem, jak wygląda naprawdę, jak wygląda bez zbędnych ozdób, bez pustej ornamentacji.