Polska philologia sacra w czasach reformacji i kontrreformacji. Kilka kart z historii sporów wyznaniowych (1551-1632)

„Niniejsze studium stanowi analizę opinii wyrażanych przez orędowników reformacji i kontrreformacji w Polsce na temat tłumaczenia i interpretacji Pisma Świętego w języku polskim1. Obiera sobie zatem za temat lokalną debatę nad kwestią dyskutowaną w tym czasie w całej Europie: czy i w jaki sposób tłumaczyć Biblię na języki wernakularne poszczególnych narodów bądź grup etnicznych. Praca ta skupia się na drukowanych Bibliach i Nowych Testamentach, które ukazały się na przestrzeni około osiemdziesięciu lat nakładem rywalizujących ze sobą wyznań. (…)

Książka rozpoczyna się od omówienia pierwszego kompletnego Nowego Testamentu, jaki ukazał się w języku polskim – jest to wersja luterańska wydrukowana w Królewcu w latach 1551-1553, kończy się natomiast omówieniem ostatniego przekładu Pisma Świętego wydrukowanego w okresie uwzględnionych w książce sporów wyznaniowych, czyli kalwińskiej Biblii gdańskiej z 1632 r. (…)

Niniejsze studium koncentruje się przede wszystkim na zagadnieniach filologicznych: na przyswajaniu i zastosowaniu określonych technik w celu ustalenia tekstu źródłowego oraz na opracowywaniu metod jego przekładu na język polski. (…)

Ogólnie rzecz ujmując, nacisk położono na dialogiczny charakter omawianych tekstów. Stąd też każdy rozdział zawiera analizę konkretnej polemiki.”

Z Wprowadzenia