Wpisani w dzieje Radomia. Pięćset pięćdziesiąta rocznica przybycia oo. Bernardynów do Radomia (1468-2018)

Wstęp

Dzieje Radomia wraz z istniejącym tam klasztorem bernardynów niezwykle twórczo wpisane są w losy Polski i Polaków. Zakonnicy w brązowych habitach osiedlili się tutaj z woli króla Kazimierza Jagiellończyka w 1468 roku. Dzięki funduszom mieszczan i okolicznej szlachty wybudowali murowany klasztor i jednonawowy gotycki kościół pod wezwaniem św. Katarzyny Męczenniczki. XV-wieczne zabudowania klasztorno-kościelne uznawane są dzisiaj za pomnik historii. Podjęta przez bernardynów uboga posługa – w duchu św. Franciszka z Asyżu – trwała owocnie do carskiej kasaty w 1864 roku. Ponownie została ona podjęta w 1936 roku, dzięki przychylności administratora apostolskiego diecezji sandomierskiej Antoniego Kasprzyckiego, i trwa do dzisiaj. Bernardyni radomscy oparli ją na dwóch filarach: wieczystej adoracji Najświętszego Sakramentu i kulcie Niepokalanego Poczęcia NMP w otaczanym czcią od XVII wieku obrazie Matki Bożej z Dzieciątkiem, aby zapalać wśród wiernych nową nadzieję.

Bernardyni od pięciu i pół wieku sprawują duchową i materialną opiekę nad dziedzictwem jednego z najstarszych klasztorów w Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP. Zostało ono opisane przez grono różnych naukowców w niniejszej książce pod tytułem Pięćset pięćdziesiąt lat obecności oo. Bernardynów w Radomiu 1468–2018, powstałej dla uczczenia tego wielkiego jubileuszu.

Niniejsza praca zbiorowa stanowi naukowy przyczynek do historii bernardyńskiego zakonu, dziejów Radomia oraz historii sztuki i architektury sakralnej tego regionu. Ukazuje również ogrom pokoju i dobra, które na tej ziemi przez pokolenia nieśli i wciąż niosą bracia w brązowych habitach, naśladowcy Biedaczyny z Asyżu. Poprzez wierność Bogu i Ojczyźnie stanowią oni nieprzerwanie od pięciuset pięćdziesięciu lat ostoję dla tych, którzy chcą skorzystać z powierzonego im franciszkańskiego charyzmatu.

o. Teofil Czarniak OFM

Minister Prowincjalny