Wczesne reguły monastyczne z Galii

Po­wsta­ły one w przedziale czasowym od ok. 400 do 530 r. Pierwsze z nich, tzn. Reguła Czterech Ojców (400–410 r.) i Druga Reguła Ojców (427 r.), zostały napisane jesz­cze w pierwot­nym spontanicznym okresie monas­ty­cyz­mu galijskiego, zaś pozos­tałe prezentowane tu re­gu­ły, Reguła Makarego (ok. 490 r.), Reguła Wschodnia (515–520 r.) i Trzecia Reguła Ojców (530 r.), powstały już w okresie monastycyzmu bardziej zinstytucjonalizo­wa­nego.

Ta instytucjonalizacja była charakterystyczną ten­den­cją monas­tycyzmu gallo-rzymskiego w drugiej poło­wie V w. i na początku VI w. W 465 r. biskupi prowin­cji Tours zebrani w Vannes zadecydo­wali, że w przyszło­ści wszyscy mnisi, poza nielicznymi wyjątkami, pod­dani nad­zo­rowi hierarchii, będą należeli do klasztorów. W tym sa­mym czasie opaci Galii zaczęli zbierać się na sy­no­dach, w celu udoskonalenia i ujednolicenia instytu­cji oraz reguł monastycznych, jak również dla utrzyma­nia po­koju między poszczególnymi klaszto­rami. Niektóre za­pi­sy z tych zebrań weszły w skład Reguł Świę­tych Oj­ców (czy­li reguł, które tu prezentujemy). Chodzi za­pew­ne o ze­brania nadzwyczajne, które odbyły się w Pro­wan­sji albo w Galii Narbońskiej, tzn. na obszarze po­zo­sta­ją­cym pod kul­turowym wpływem Lerynu.