Kościoły drewniane na Śląsku. Województwo śląskie

Publikacja Kościoły drewniane na Śląsku to pierwsza tak obszerna praca na temat śląskich kościołów drewnianych, próbująca systematyzować dotychczasową wiedzę na ich temat, poszerzając ją jednocześnie o wyniki badań z ostatnich lat, takich jak badania dendrochronologiczne (czyli w pełni wiarygodne datowanie kościołów) czy też rozwiązania konstrukcyjne więźb dachowych.

Spośród 74 opracowanych w książce świątyń 72 to kościoły katolickie, 1 protestancki i 1 duża kaplica, znajdująca się w dyspozycji Prezydenta Rzeczpospolitej, wielkością dorównująca wielu kościołom drewnianym. Najstarszym z nich, jak i w całej Polsce jest kościół w Sierotach, którego nawa pochodzi z 1457 roku,  najmłodszy – w Istebnej –Stecówce, pochodzi  z 2016 roku.

Publikacja podzielona jest na dwie części. Część pierwsza ma charakter opisowy i dotyczy takich zagadnień jak: datowanie, otoczenie, architektura, konstrukcja, wyposażenie wnętrz, zagrożenia oraz ochrona budowli sakralnych, wykonanych z drewna. Część druga to katalog kościołów drewnianych, zlokalizowanych na terenie dzisiejszego województwa śląskiego. Każda z kart tego katalogu zawiera krótki opis indywidualnych cech lub dziejów  danego kościoła, tabelaryczny, ułatwiający korzystanie z niego, opis jego otoczenia, konstrukcji, wyposażenia wnętrza i jego historii, a ponadto rysunki jego rzutu i konstrukcji więźby dachowej. Część fotograficzna pokazuje elewacje kościoła, które były możliwe do sfotografowania, jego wnętrze oraz ciekawsze szczegóły z jego wyposażenia.

 Końcowe tabele zawierają:

– zestawienie chronologiczne  kościołów, od najstarszego (Sieroty z nawą z 1457 roku) do najmłodszego (Istebna – Stecówka z 2016 roku),                                                                         – zestawienie ocalałej rzeźby i malarstwa średniowiecznego,                                                                                    – bibliografię, liczącą 370 pozycji.

JACEK KUBIK – absolwent wydziału budownictwa Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W latach 1981 – 1986 był pracownikiem naukowym Instytutu Konstrukcji Żelbetowych na tymże wydziale. W 1990 roku jako wykładowca był zatrudniony na uniwersytecie w Bujumburze w Burundi. Na początku lat 90 – tych był współwłaścicielem Pracowni Konserwacji Zabytków „Akant”. Od tego czasu jego zainteresowania oraz doświadczenie zawodowe jest blisko związane z tematyką sakralnego budownictwa drewnianego.