Karol z Atmy

Karol Szymanowski (ur. 3 X 1882 roku w Tymoszówce na Ukrainie, zm. 29 III 1937 roku w Lozannie) był dyrektorem warszawskiego Konserwatorium Muzycznego i pierwszym rektorem Akademii Muzycznej w Warszawie. Jako jeden z największych kompozytorów polskich i europejskich współtworzył dzieje muzyki światowej, obok takich sław jak: Igor Strawiński, Claude Debussy czy Bela Bartók. Autor oper Hagith i Król Roger, baletów Mandragora oraz Harnasie, symfonii, oratoriów, kwartetów smyczkowych, kompozycji kameralnych i fortepianowych.

Jego twórczość jest mocno osadzona w kulturze Europy Zachodniej, inspirował się także kulturą Orientu, obszaru Morza Śródziemnego i polską sztuką ludową. Został pochowany w Krakowie na Skałce.

Karol Szymanowski był człowiekiem rodzinnym: wystarczy przeczytać choćby parę jego listów, adresowanych do najbliższych, z bogatej korespondencji zebranej i opracowanej przez Teresę Chylińską. Siostrzenica kompozytora, Krystyna Dąbrowska – „Kicia” czy „Kiciurka”, jak nazywał ją jej najukochańszy Wujcio – była córką Zofii Szymanowskiej, najmłodszej siostry autora Harnasiów. Los sprawił, że spędzała razem z Wujciem‑Karolem najpierw wiele miesięcy w roku, później wakacje i ferie, wzrastając w przestrzeni wyznawanych przez niego wartości.„Był dla mnie ojcem i najbliższym przyjacielem. Mogłabym o nim mówić godzinami, «niemuzycznie» i tkliwie” – pisała Krystyna Dąbrowska już jako dojrzała kobieta. I znacząco podkreślała: „Pragnę ukazać nie twórcę, lecz człowieka o niespotykanej wręcz dobroci, zniewalającym uroku i wielkim rozumie”.

Na kartach jej książki, o charakterze luźnego „diariusza”, narysowany został portret niezwykły: wykreowany z przeżyć i wspomnień wyniesionych z dzieciństwa. A dziecko nie kłamie, może dodawać od siebie barwne komentarze, które i tak mieszczą się w zapamiętanej atmosferze – i tej emocjonalnej, i tej intelektualnej.