Toruński cech rzeźbiarski i snycerka na obszarze jego oddziaływania w latach 1695-1763

Książka stanowi wszechstronne kompendium wiedzy na temat funkcjonowania środowiska rzeźbiarskiego w Toruniu i od strony administracyjno-instytucjonalnej, jaką stanowiła organizacja cechowa, i od strony personalno-artystycznej, jaką stanowili poszczególni majstrowie, prowadzone przez nich warsztaty oraz wytwórczość tych pracowni. […] Prezentuje ona toruński cech, a może nawet szerzej, toruńskie środowisko rzeźbiarskie, w sposób wnikliwy i błyskotliwy. Ujawnia nowe fakty i nowe artefakty, wiąże twórców z anonimowymi dotychczas dokonaniami. Przedstawiona rozprawa ma swoje liczne blaski. Wynika to z temperamentu badawczego Autora. Wyraźnie widać, że lubi on pracę w archiwum, co zaowocowało odnalezionymi dokumentami, których istnienia nikt nie podejrzewał i bogatą faktografią, jaką zestawia. Do atutów zaliczyć także trzeba analizę formy rzeźbiarskiej, odnoszącą się zarówno do przedstawień figuralnych, jak i do dekoracji ornamentalnych. Ową umiejętność wnikliwego dostrzegania drobnych analogii i różnic w zakresie sposobu formowania rzeźbiarskiej materii, a także ujęcia następnie owych obserwacji we właściwe słowa, co nie zawsze jest łatwe.”