Między przyrodą a cywilizacją

Kolejny esej filozoficzny dr. Szczepana Kutrowskiego poświęcony jest problemowi jakże ważnemu i doniosłemu, a mianowicie zatraceniu przez wąsko cywilizacyjnie ukierunkowanego człowieka własnej naturalności i - co gorsza - naturalnych powiązań z przyrodą, której częścią on jest w wymiarze ontycznym [...]. Powstaje pytanie: Co proponuje Autor, jeśli czynniki cywilizacyjne prowadzą do denaturalizacji człowieka? Odpowiedź brzmi: Sztuka [...]. Całkowicie zgadzam się z dr. Kutrowskim, że poezja podtrzymuje w nas owo podmiotowe nastawienie do rzeczywistości [...]. Chodzi o estetyzm naturalistyczny, ekologiczny, którego istota polega na wartościowaniu fenomenów witalnych [...]. Jest to ujęcie nowe [...]. Naczelna idea recenzowanej pracy jest jak najbardziej słuszna - zanik sztuki, jej komercjalizacja, zaprzestanie przez artystów pełnienia roli napędu kulturowego rozwoju społeczeństwa są głównymi przyczynami zapaści cywilizacyjnej [...]. Autor podejmuje próbę ukazania pewnej drogi ku "naturalizacji" ludzkości poprzez sztukę, m.in. na przykładzie "ekologizmu" własnej twórczości [...]. Całkowitą rację ma Autor, pisząc, że "Ziemia już nie jest tą samą ziemią, jaką była przed wiekami, kiedy żyły na niej istoty, których już dziś nie ma". [...] Podsumowując te refleksje, odnotowuję, że [...] filozofia jest od pobudzania ku myśleniu, ku zastanowieniu się nad sensem i wartościami. I tę rolę dobrze pełni nowa książka dr. Szczepana Kutrowskiego, gdyż zmusza do refleksji i prowokuje.
- dr hab. Oleg Leszczak, prof. UJK w Kielcach