Hermes Trismegistos

 Świat starożytny, w okresie narodzin Zbawiciela ugrzązł ostatecznie w samolubstwie, niedowiarstwie i rozpuście; obłudne reformy pierwszego cesarza rzymskiego żadnego pokarmu nie dawały sercu; filozofia ostrzyła swój dowcip w sporach bezpłodnych; z wyzłoconych świątyń spoglądały na modlących się wspaniałe, lecz zimne i obojętne bałwany. Wtenczas ozwał się głos z Nieba, zwiastujący pokój ludziom dobrej woli – i ludzie usłuchali tego głosu i zostali zbawieni... To wyobrażenie o zwycięstwie chrześcijaństwa nad otaczającym je światem starożytnym odznacza się prostotą i dostępnością; przyjaciel idei chrześcijańskiej skłonny będzie uznać za pożądaną inną odpowiedź na pytanie co do przyczyny jej zwycięstwa: – zwyciężyła ona nie przeto, że była środkiem jedynym, ale że była środkiem najdoskonalszym do osiągnięcia pokoju duszy i zbawienia. Warto jednak przypomnieć inne, pogańskie prądy religijne, które poprzedzały chrześcijaństwo, za jeden z najważniejszych należy uznać hermetyzm, któremu rozprawa niniejsza jest poświęcona. Hermetyzm ongi był potęgą religijną; niniejsza książka, jak mniemamy, udowodni to w całej pełni.