Ostatnia dekada PRL. Zapiski dziennikarza z lat 1982-1991

Książka dopełnia dotychczasową publicystykę, starającą się opisać złożoną i trudną dla jednoznacznej oceny historię polskich mediów przełomu XX i XXI w. Dokument Macieja Łętowskiego został zredagowany z jego zapisków dających obraz zdarzeń istotnych dla odradzania się wolności wypowiedzi medialnych i tworzenia instytucji stojących na straży podstawowych wartości społeczeństwa informacyjnego.

Łętowski był współpracownikiem wielu liczących się polityków, hierarchów kościelnych i członków władz mediów publicznych. Dysponuje zmysłem bacznej obserwacji i trafnej analizy faktów. Ze zdarzeń układających się w tendencje społeczne wydobywa rysy szczególnie ważne i w lakoniczny sposób ujmuje ich interpretację, pozostawiając Czytelnikowi przestrzeń do wypracowania własnej oceny. Wybór dokumentowanych faktów z historii polskich mediów czasu transformacji budzi zaufanie u odbiorców, gdyż w jednakowym stopniu znalazły się tu informacje wygodne i niewygodne dla środowiska, przez które postrzegany jest Maciej Łętowski. […]

Niniejsza książka różni się od wymienionych inicjatyw naukowych osobistym charakterem ujęcia tematu. To rodzaj swoistej gawędy o zdarzeniach, które jak punkty zwrotne modyfikowały coraz bardziej dynamiczną scenę polskich mediów w kierunku realizacji misyjności mediów publicznych, różnicowania mediów komercyjnych, zawłaszczania przez nie całych obszarów kultury masowej: od sportu, estrady po naukę i politykę. To historia pisana obecnością i wyborami konkretnych dziennikarzy, redaktorów naczelnych, członków Rad i Komisji wpływających na kształt i możliwości opiniotwórcze polskich „starych” i nowych mediów. Wszak w tym właśnie okresie na polskie igrzysko medialne wkraczała cyfryzacja komunikowania społecznego dająca nowe, fascynujące możliwości, detronizująca przekaz telewizyjny i schodząca do pamięci i wyświetlaczy smartfonów i tabletów. To był też czas nowej postaci agencji informacyjnych konkurujących między sobą o szybkość i jakość informacji, ale także z posługującymi się telefonią mobilną nadawcami, często amatorami, których przewaga polega na tym, że są w miejscu i czasie, gdy tworzy się historia.

Książka Macieja Łętowskiego to cenny materiał dydaktyczny dla studentów dziennikarstwa. Znajdą w niej bogatą faktografię o wysokim stopniu rzetelności informacyjnej i profesjonalnej retoryce, wskazującej na kluczowe zdarzenia decydujące o kształcie polskich mediów. Także sami bohaterowie opisywanych w książce zdarzeń znajdą tu zapis, w jaki sposób byli i są postrzegani w kreowaniu swej misji i odpowiedzialności za media. Jeśli przyczyni się to do dalszego dialogu wpływającego na klaryfikację i obiektywizację ocen, to jeden z celów wydania tej książki zostanie osiągnięty. Sine ira et studio można nad treścią tej książki stanąć jak przed zwierciadłem, by po latach zbilansować zyski i straty podejmowanych decyzji w tak nietuzinkowych sprawach, jak: powoływanie instytucji medialnych, stowarzyszeń dziennikarskich, modyfikowanie rynku medialnego, uczenie się życia na miarę Euro- i Mondo-wizji.

Z przedmowy prof. Karola Klauzy