Oduczyć sztuki. Metoda pedagogiczna Leona Tarasewicza na tle tradycji dydaktycznej Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie

Książka Jakuba Banasiaka to pierwsze monograficzne opracowanie dotyczące metody pedagogicznej Leona Tarasewicza. Artysta ten nauczał na Wydziale Malarstwa warszawskiej ASP w latach 1996–2009, prowadząc najpierw Pracownię Gościnną, później pracownię dyplomującą.
W 2009 roku odszedł na nowo powstały Wydział Sztuki Mediów, gdzie do dziś prowadzi Pracownię Przestrzeni Malarskiej.

Tarasewicz zrewolucjonizował nauczanie malarstwa, redefiniując wszystkie ćwiczenia uchodzące za fundament dydaktyki tego przedmiotu: studium postaci, martwą naturę i plener. Wychodząc z założenia, że ucząc sztuki w tradycyjnej formule, naucza się jedynie minionych konwencji artystycznych, wypracował metodę „oduczania sztuki”, czyli odzwyczajania studentów od przyjętych powszechnie formuł obrazowania.
W konsekwencji umieścił dydaktykę w kontekście życia artystycznego rozgrywającego się poza Akademią, negując tym samym podstawową zasadę dydaktyki na Wydziale Malarstwa – autonomię (zarówno medium, jak i instytucji).

Książka zawiera drobiazgową rekonstrukcję poszczególnych elementów metody pedagogicznej Tarasewicz, a także jej genezę i skutki zarówno dla Wydziału Malarstwa, jak i jego własnej praktyki dydaktycznej. Oduczyć sztuki nie ucieka jednak do próby krytycznej analizy opisywanego fenomenu – pracując nad książką, autor rozmawiał zarówno ze zwolennikami, jak i krytykami realizowanej przez Tarasewicza metody.

Analizę metody pedagogicznej Tarasewicza poprzedza omówienie tradycji dydaktycznej Wydziału Malarstwa od czasów powojennych do lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Jak pokazuje autor, był to okres, w którym doktryna kapistowska była utrwalana nie tylko w dydaktyce, ale także w instytucjonalnej strukturze Wydziału.

Prof. Maria Poprzęcka w recenzji książki napisała: „Rozprawa Jakuba Banasiaka w swojej głębokiej warstwie jest namysłem nad podstawowym problemem nauczania akademickiego: jak uczyć sztuki i po co? Jako taka, powinna stać się ważną i wartościową lekturą dla artystów-dydaktyków, studentów szkół artystycznych, historyków i krytyków sztuki, wreszcie wszystkich zainteresowanych życiem artystycznym”.

Książka zawiera kilkadziesiąt niepublikowanych, kolorowych ilustracji, indeks nazwisk oraz obszerną bibliografię.