Czytanie Karpińskiego, t. 1-2

Niezależnie od wartości przedłożonych rozpraw wziętych osobno, ich zgromadzenie w jednym tomie prowadzi do efektu synergicznego: poszczególne rozprawy, choć skupione wokół pojedynczych utworów, wzajemnie się oświetlają i dopełniają, oferując więcej niż tylko wzbogacenie szczegółowych zasobów egzegetycznych. Obraz Franciszka Karpińskiego, jaki się z tego tomu wyłania, jasno uświadamia stylistyczne bogactwo i wielojęzyczność jego poetyckiej dykcji. W świetle tej opinii przedstawiona do recenzji część pierwsza tomu zbiorowego Czytanie Karpińskiego stanowi wartościowe osiągnięcie badawcze, które wnosi wymierny wkład w rozwój historycznoliterackiej wiedzy o tytułowym twórcy i jego epoce, spełniając zarazem merytoryczne i warsztatowe wymagania stawiane tego rodzaju publikacjom. 

Dariusz Seweryn

W drugiej części tomu Czytanie Karpińskiego w polu zainteresowania realizatorów całego projektu znalazły się, oprócz poezji, w tym również późnej, także teksty prozatorskie tego pisarza, co jest okolicznością, która z pewnością rzutuje pozytywnie na całość publikacji. Z lektury prac tu zawartych − z uwzględnieniem zawartości części pierwszej
− wyłania się nietrywialny obraz Franciszka Karpińskiego: poety sprzeczności, w czym ma swój udział kontrreformacyjne dziedzictwo polskiego baroku postawione w obliczu nowych prądów umysłowych XVIII wieku. Tak jak omawiana w tomie Podróż w kraju zaczarowanym lokuje się gdzieś pomiędzy oniryzmem, frenetyzmem, folkloryzmem i literaturą dla dzieci, tak też cała twórczość Karpińskiego zdaje się rozgrywać na pograniczu rozmaitych literackich prądów i tendencji. Jeśli nawet tego rodzaju wniosek nie mógł zostać sformułowany explicite w tomie o charakterze pracy zbiorowej, to jego przesłanki są w zaprezentowanych odczytaniach wyraźnie obecne.

Dariusz Seweryn