O. Klemens Dąbrowski (1875-1953). Pierwszy polski benedyktyn

W konsekwencji kasat z krajobrazu polskiego Kościoła katolickiego zniknęły zasłużone dla polskiej kultury klasztory benedyktyńskie. Przywróceniem zakonu na tereny odrodzonej po stuleciu niewoli ojczyzny zajęli się dwaj mnisi z klasztorów zagranicznych: o. Klemens Dąbrowski (1875-1953) z praskiego Emaus i o. Jozafat Ostrowski (1890-1939) z belgijskiego Maredsous. Wrócili oni do Polski w 1919 r. z zamiarem odzyskania jednego ze skasowanych w XIX w. opactw benedyktyńskich. Pierwsza, nieudana próba rewindykacji dotyczyła dawnego klasztoru na Świętym Krzyżu. Po trzech latach zmagań z organami II Rzeczypospolitej benedyktyni wycofali się z walki o usunięcie funkcjonującego tam od lat 80. XIX w. więzienia ciężkiego i po krótkim epizodzie w Tomaszowie Mazowieckim. osiedli w wielkopolskim Lubiniu. Podobnie jak w latach poprzednich, także, w Lubiniu o. Dąbrowski dał się poznać jako mnich wymagający od siebie i innych wiernego przestrzegania reguły zakonnej. Jego postawa nie zawsze spotykała się ze zrozumieniem konwentu, toteż lata 30. XX w. spędził we wschodnich regionach II RP, głównie we Lwowie. Ojciec Dąbrowski zdobył uznanie jako tłumacz Reguły św. Benedykta z Nursji. Opracował też biografię patriarchy mnichów Zachodu. Był człowiekiem obdarzonym poczuciem humoru, a zarazem uchodził (i nadal tak jest postrzegany) za wzór życia zakonnego. Niniejsza publikacja  prezentuje postać mnicha, który przywrócił Polsce wspólnotę funkcjonującą zgodnie z dewizą ora et labora i stworzył fundamenty jej rozwoju w naszym kraju.