Dokąd, którędy, po co? Powiastki filozoficzne

Powiastki filozoficzne Grażyny Maxwell, to zarówno satyra społeczno-obyczajowa, jak i demaskacja różnorodnych postaw ludzkich, odsłanianie antynomii ludzkiej natury w kontekście religijnym, aksjologicznym, w potoczności i codzienności spełniających się scenariuszy dramaturgii ludzkiego istnienia. I tak, jak w oświeceniowej tradycji tego gatunku, elementy mnogości fabuł dotyczące ludzkich losów traktowane z poczuciem dystansu i humoru, zawierają głębokie sensy egzystencjalne.

To niezwykle ciekawa proza wspomnianego gatunku, proza łącząca autentyzm człowieczej duchowości, opisywanej w bogactwie jej różnorodnych projekcji z szaleństwem i nieposkromioną wyobraźnią, to antynomie grzechu, niewinności i ludzkiej pokory, uwikłane w tajemnice istnienia. Jest w niej patos i skromność, dobro i zło, miłosierdzie i brutalność… jest poszukiwanie i odkrywanie siebie, a także i to, w czym człowiek zatraciwszy się nierzadko, uczy się powracać z bezdroży.

Ewa Lewandowska-Tarasiuk