Kino-sztuka. Zwrot kinematograficzny w polskiej sztuce współczesnej

Czego w filmie szukają Anka i Wilhelm Sasnalowie czy Katarzyna Kozyra? Dlaczego Zbigniew Libera nakręcił pełnometrażowe dzieło, które pokazywany ma być w kinach, a nie tylko w przestrzeniach muzealnych i galeryjnych? Czy chodzi wyłącznie o większe budżety? A może zupełnie o coś innego?

Kino–Sztuka to nowe zjawisko artystyczne, w ramach którego twórcy z pola sztuki współczesnej, zmieniają się w reżyserów pełnometrażowego kino fabularnego. Kręcą oni narracyjne, operujące emocjami, aktorskie filmy, skierowane do kinowej, a nie tylko galeryjnej publiczności. Krótko mówiąc, Kino–Sztuka to zwrot kinematograficzny w polskiej sztuce współczesnej.

Zjawisko to dopiero się tworzy, jednak już widać, że nie będzie ono miało spójnej estetyki. Jego siłą będzie różnorodność estetyk i strategii wobec nowego medium. Autorzy, podążając za tą różnorodnością, przedstawiają państwu książkę , zestawiającą bogatą kolekcje materiałów źródłowych (fragmenty scenariuszów, fotosy, dokumentacje prac) z tekstami analitycznymi. Najciekawsze są jednak rozmowy, jakie podejmują z artystami, m. in. Oskarem Dawickim, Katarzyną Kozyrą, Zbigniewem Liberą, Anką i Wilhelmem Sasnalami, czy Wojciechem Marczewskim.