Kraj jest nieszczęśliwy, że ma ludzi próżnujących. Walka z ubóstwem w Warszawie na tle sytuacji społeczno-gospodarczej Rzeczypospolitej w dyskursie publicystycznym drugiej połowy XVIII wieku

"W ostatnich trzech dekadach XVIII w. narastający problem ubóstwa w Warszawie stał się tematem niezwykle ożywionej publicznej dyskusji prowadzonej przez zwolenników głębokich reform ustrojowych i społoeczno-ekonomicznych państwa. Dostrzegali oni bowiem, że żebractwo i włóczęgostwo są konsekwencją zacofania i upadku gospodarczego Rzeczypospolitej, a przede wszystkim niewłaściwej polityki władz. Wyrazem jej były: bezsilność w walce ze zbiegostwem chłopów, zmniejszenie się dochodów z gospodrastw rolnych, prymitywna technika i organizacja produkcji, zanik rynku wewnętrznego, ujemny bilans w handlu zagranicznym, słaby rozwój przemysłu i wzrost przestępczości, a także zubożenie wszystkich mieszkańców kraju oraz zaostrzenie się antagonizmów społecznych i narodowościowych (między mieszczaństwem i chłopstwem a możnowładztwem i szlachtą, możnowładztwem a średnią szlachtą oraz ludnością chrześcijańską a żydowską)".

Ze wstępu